چکیده
یکی از مباحث مهم فقهی در مسأله نجاست، اینکه حکم مانعیت نجاست آیا به عنوان «نجس» که جامع بین انواع نجاسات می باشد، تعلق گرفته است، که از آن در اصطلاح به "مانعیت صرف الوجود نجس"، تعبیر می شود یا اینکه هر نوع از انواع نجاسات، خود یک مانع مستقلی است که از آن به "مانعیت مطلق الوجود" یا "مانعیت طبیعت ساریه" تعبیر می شود؟ در میان فقیهان امامیه، دو رویکرد وجود دارد، عده ای از آنان نظیر امام خمینی (ره) معتقد به مانعیت صرف الوجود شده اند و به بخشی از روایات معصومان (علیهم السلام) تمسک جستند و در مقابل عده ای دیگر نظیر محقق خوئی (ره) به نظریه دوم معتقد شدند و آنان نیز به روایات معصومان و متفاهم عرفی از آن ها تمسک کرده اند. و به نظر می رسد که مفاد روایات همان رویکرد دوم باشد و روایات دال بر رویکرد اول مبتلی به اشکال سندی یا اشکال دلالی است. و ثمره بحث در فرض ضرورت به استفاده از بعضی از اطراف نجاست می باشد که بنابر نظریه اول، ارتکاب اطراف دیگر که مورد اضطرار نیست، اشکالی ندارد و طبق نظریه دوم باید در استفاده از اطراف شبهه به مقدار ضرورت بسنده نمود.
محقق: فضل الله غلامعلی تبار
تذکر:اصل مقاله در معاونت آموزش مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم السلام موجود می باشد.متقاضیان میتوانند جهت دریافت مقاله نام و شماره تلفن خود و نام مقاله مورد درخواست را به سامانه 50001000522790 پیامک نمایند.